Ten najbardziej znany ze wszystkich francuskich ogrodów został zaprojektowny przez Andre le Notre w XVII wieku (budowała rozpoczęła się w 1610 roku).

Większość ogrodu wersalskiego jest typowym założeniem barokowym (zwanym obecnie często ogrodem francuskim), w którym można wyróżnić z łatwością jego charakterystyczne części: partery kwiatowe, boskiety czy też kanał wodny, będący osią całego założenia ogrodowego.

Partery kwiatowe, mieniące się przeróżnymi kolorami rosnących tam kwiatów, przylegają bezpośrednio do głównego pałacu. Za nimi rozciągają się boskiety, z typowymi ścianami z drzew i krzewów, pełniące w przeszłości ważną funkcję społeczną, jako miejsce spotkań i wspólnych przechadzek.

Warto też wspomnieć o Oranżerii, przylegającej do parterów kwiatowych, zaprojektowanej przez Louis Le Vau jako miejsce zimowania drzewek pomarańczowych.

Oczywiście wspaniałe ogrody barokowe nie byłyby sobą bez aranżacji wodnych w postaci Wielkiego Kanału, będącego osią ogrodu ale też wielu innych mniejszych lub większych zbiorników wodnych i fontann, wśród których najbardziej znane to Fontanna Neptuna oraz Fontanna Apolla.

Wielki Kanał w kształcie krzyża (o długości 1500 metrów i szerokości 62 metry) jest główną osią ogrodu ale jednocześnie ze względu na swoje położenie w najniższej części ogrodu, pełnił rolę zbieracza wody z fontann ogrodowych.

Jednak nawet właścicieli Wersalu, po pewnym czasie, zmęczył przepych i wielkość tego założenia ogrodowego. W miarę upływu czasu zaczęły powstawać kolejne części ogrodu, niejako dołączone do "głównego" Wersalu:

• Grand Trianon wraz z przyległym ogrodem – wybudowany w 1670 roku prze Ludwika XIV, gdzie chronił się z Madame de Montespan uciekając od sztywnej dworskiej etykiety,
• Petit Trianon i na końcu ogród Marii Antoniny, założony dopiero w XVIII wieku w stylu bardziej romatycznym aniżeli reszta tego ogrodu.